ANXOS (Versión Original)

Fernando, el-de-los-mil-adjetivos, me llama la atención abajo y se queja de que no se “anda en bici”, sino que se “monta en bici”. Aunque ya le expliqué algunas de las peculiaridades de nuestro idioma particular, el ferrolano, quería aclarar también que este microrrelato en realidad lo escribí en gallego, con lo que al traducirlo, siempre es fácil caer en la trampa del castrapo, esa simpática mezcla de gallego y castellano que es el verdadero idioma de la calle aquí en mi tierra.
Como sé que tanto a Fernando como a mi amiga Assumpta, les suelen gustar mis -pocos- relatos en gallego, cuelgo aquí la versión original, dedicada especialmente a ellos y a todos los que sientan curiosidad por compararla con la traducción o por conocer algo más de nuestro idioma co-oficial.


ANXOS

–Home, ese anxo é dos de Machín. 
A nena mira ao pai sen entender o chiste, pero os seus ollliños volven apresurados á carroza chea de luces e purpurina que tenta imitar ao ceo, dende a que uns anxiños pequerrechos tiran caramelos á xente que treme de frío, arremuiñada nas beirarrúas.
–Xa sabes, a globalización que chega até ás cabalgatas. 
A nena non presta atención á contestación do tío. Quedou prendada do anxo moreniño. Dende a carroza, el chiscalle un ollo, botalle unha chea de caramelos e sorrí, mostrando a súa branquísima dentadura.
Xa na casa a nena non pode durmir, está nerviosa. Pregunta mil veces pola bicicleta soñada, o pai sacude a cabeza. Para que queres unha bicicleta se non sabes andar nela, es moi pequena. O anxiño díxome que me traerían todo o que pedise. Pero como che ía a dicir nada o anxo, nena, se estaba alí arriba, na carroza. Que si, papá, que mo dixo cos seus olliños. O pai ri. A nena ao fin dorme e todos na casa descansan.
Pola mañá os pais espertan alarmados polos berros da pequena. Na sala espéralles un milagre, pintado de branco e rosa, cun cestiño colgando do guiador cheo de ramas de acivro. Non dan creto ao que ven. O pai só acerta a farfullar unha blasfemia. Coño coa globalización.

Comentarios

Assumpta ha dicho que…
Si ya me gustó en castellano, en gallego me ha parecido especialmente dulce y tierno :-)

Palabras como "olliños", el "anxo moreniño", "O anxiño", suenan genial al oído :-))

Yo había oído ya eso de "andar en bici" y lo daba por correcto aunque no fuese lo más común...

En catalán diríamos "anar..." o sea "ir" (ni andar, ni montar jeje) una traducción literal sería "si no sabes IR en ella"

(Aunque "anar" se parezca a "andar" no tiene nada que ver, jeje)

Y ¡¡muchísimas gracias por la dedicatoria compartida con Fernando!! A los dos y a los demás lectores de tu blog, un feliz 2009!!! :-))
XoseAntón ha dicho que…
Qué envida Teresa, " eu falo o jallejo", y no lo sé escribir. Antes éramos "pailanes"; seguro que te acuerdas.

Respecto a lo de "andar en bici" es cierto, aquí lo decimos así y, también, tiramos el polvo; jajaja, que oportuna con la corrección.

Bikiños
Teresa Cameselle ha dicho que…
Hola Miss. Sabía que te gustaría, jaja. A mí también me gusta mucho decir -escribir- palabras como "anxiño".

Paisano, no creas todo lo que leas, lo cierto es que me cuesta horrores escribir en gallego, con tanta dichosa normativización, que cada año nos cambian el diccionario, para escribir un micro como éste me lleno de dudas y me paso un rato largo consultando el diccionario de papel, los traductores online (Opentrad, muy bueno), y el diccionario de fraseología (el último de Xerais, muy interesante).

Besos para los dos.
Anónimo ha dicho que…
Pues sí Teresa, me gusta el gallego, el hablado y el "escribido". Pero sobre todo el primero, y en particular, el que falan las viejiñas que te encuentras en los montes de Botapedra (Pontevedra), esos que separan as Rías Baixas entre sí. El deje galego, junto con el canario y el madrileño castizo, son los que más me gustan.

Creo que esperaré a leer el ese relato para cuando lo cuelgues aquí. Mi impaciencia tiene un límite, el impuesto por el factor localización.
Teresa Cameselle ha dicho que…
El viernes sin falta, Fernando. A menos que la resaca del Año Nuevo sea más grave de lo normal, jaja.
Un beso.

Entradas populares de este blog

AGENDA MAYO-JUNIO 2022

TALLER BIBLIOTECA: ISAK DINESEN

Por no faltar a la cita del viernes...