El relato del viernes

Hoy he ido más atrás en el tiempo aún y he rescatado el primero de mis relatos que vio la luz de forma pública. Fue en la sección de Relatos de Verán de La Voz de Galicia, en el año 2002, y también fue mi primer relato en gallego, ideado y escrito directamente en la lengua de mi tierra, y es que es una historia muy propia de aquí.



O EMIGRANTE

-Hola, Carmiña...
-¿Quen es?
-Son eu, o teu Pepe.
A muller suxeita con forza á porta, sen rematar de abrila e mira con desconfianza o home parado na beirarrúa. Por un momento parece que unha chispa de recoñecemento lle brilla nos ollos, pero de seguido trata de ocultala.
-Confúndese de casa.
-Pero Carmiña, son Pepe, o teu home, xa sei que son moitos anos...
-O meu Pepe morreu en América -di a muller- e intenta pecha-la porta, pero o home llo impide.
-Si, claro, afogado nun río, para que ti e maila filla puidésedes cobrar a pensión e non pasaras apuros.
-Veuno caer ó río o meu curmán Antón -a muller esconde a cara con xesto compunxido-. Nunca atoparon a cadáver. Xa vai para vinte anos...
-Sei que son moitos anos... Que debín busca-la forma de facervos chegar noticias miñas, pero as cousas non me foron moi ben.
-Non houbo pensión, pasei moitos traballos para sacar a filla adiante -a muller mira cara o interior da casa e baixa máis a voz-. Un día veu o Moncho e díxome que el nos axudaría, que non tiñamos que andar mendigando a caridade de ninguén.
-¿O Moncho de Ramón de Trasmancos? -a muller asinte coa cabeza-. Sempre che andivo detrás...
-Penseino un tempo, pero el dixo que sería un pai para a nena e...
-¿Con quen falas Carmiña? -chega dende dentro a voz dun home, mentres se escoitan pasos acercarse, a muller ponse diante da porta para que nin o de dentro nin o de fóra cheguen verse as caras.
-É un deses testigos de Jehová -di a muller con xeito despectivo-. Xa se vai.
-Si, dille que aquí somos cristiáns -di o home- e a voz vólvese alonxar.
-Papá -esta vez é a voz dunha muller nova a que chega dende o interior da casa-, dille a mamá que veña, que o caldo está a enfriar.
-Xa vou filla -di a muller-. Este home xa comprendeu que aquí non ten nada que facer.
O home da porta asinte coa cabeza e vólvese de costas. Nin sequera di adeus.

Comentarios

Felisa Moreno ha dicho que…
¿No lo tienes en castellano?

Un saludo
Teresa Cameselle ha dicho que…
Hola Felisa.
Sí lo tengo, por algún sitio, a saber, jaja, hace tiempo hice una traducción para algunos amigos "virtuales". A ver si lo encuentro y lo publico.
Saludos.
Anónimo ha dicho que…
Creo que ya lo leí, aunque mi memoria me falla a veces. (¿Sí?)

Me ha gustado mucho, ahora y quizás también entonces. ¿Era yo lector virtual entonces?

(Fernando - Delgas)
Teresa Cameselle ha dicho que…
Hola Fernando:
Practicando tu gallego? Jaja.
Creo que tú eres uno de los que leyó mi "traducción", aún la estoy buscando porque nuestra antigua revista ya no existe en este mundo virtual. Supongo que la tendré en mi ordenador de casa.
Bienvenido a mi blog. Un beso.
Felisa Moreno ha dicho que…
Ok, esperaré pacientemente.
Por cierto, ya compré tu novela, pero se la ha llevado una cuñada mía, así que aún no la he leído. Ya te comentaré cuando lo haga. Espero que podamos vernos en alguna ocasión y me la dediques.

Besos
Assumpta ha dicho que…
Madreeeee!!! Me siento una privilegiada cuando recuerdo haber leído este relato hace mucho tiempo!! :-))

Vale la pena centrarse un poco y leerlo en gallego :-)

Entradas populares de este blog

AGENDA MAYO-JUNIO 2022

TALLER BIBLIOTECA: ISAK DINESEN

Por no faltar a la cita del viernes...