ROSALÍA

Rosalía de Castro, Rosalía a secas, no le hace falta ni apellido para identificarla. 

Tengo ante mí en el escritorio una edición de "Follas novas", no tan bonita como la de la imagen, la mía es de una colección de autores gallegos editada por La Voz de Galicia.
El sábado pasado, en la Galería Sargadelos, asistimos a una actuación del coro Diapasón, un grupo muy variado por edades y voces, que cantan a capella una selección muy curiosa, que va desde canciones de misa, hasta un alegre tema brasileño. Todos los temas me gustaron, disfruté muchísimo con la selección y con la actuación.
Pero, ay, cuando cantaron a Rosalía... Y no fue "Negra sombra", mi favorita, pero casi.
Este fue el poema escogido:

Cada noite eu chorando pensaba:
Que esta noite tan grande non fora,
Que durase... e durase... antre tanto
Que a noite das penas
Me envolve loitosa.

Mais a luz insolente do día,
Constante e traidora,
Cada amañecida
Penetraba radiante de groria
Hastra o leito donde eu me tendera
Coas miñas congoxas.

Desde entonces busquei as tiniebras
Mais negras e fondas,
E busqueinas en vano, que sempre
Tras da noite topaba ca aurora...
So en min buscando no oscuro
I entrando na sombra
Vin a noite que nunca se acaba
Na miña alma soia.

Me voy a tomar la libertad, con muchísimo respeto, de traducirla al castellano, aunque se pierda la esencia y el ritmo, solo para que los que no lo entendéis del todo, que sé que se entiende, al menos la intención, no os perdáis ni palabra:
Cada noche llorando pensaba:
Que esta noche tan grande no fuera
Que durase... y durase... entre tanto
Que la noche de las penas
Me envuelve enlutada.
Mas la luz insolente del día
Constante y traidora
Cada amanecer
Penetraba radiante de gloria
Hasta el lecho donde me acostara
Con mis congojas.
Desde entonces busqué en las tinieblas
Mas negras y hondas
Y las busqué en vano, que siempre
Tras la noche topaba con la aurora...
Solo en mí buscando en lo oscuro
Y entrando en la sombra
Vi la noche que nunca se acaba
En mi alma sola.

Congoja la que produce leerla. Y sin embargo, la belleza del texto obliga a repetirlo, una y otra vez, hasta contagiarse de su sentimiento, hasta sentir que la autora, fallecida hace más de cien años, está aquí al lado, sentada, recitándote el poema al oído.

Comentarios

jmo344 ha dicho que…
sólo quiero preguntar:
"que a noite das penas me envolve loitosa"
"Que la noche de las penas
Me envuelve enlutada"
Qué quiere decir:
a) que es la noche de las penas la que la vuelve enlutada.
b) que es la noche la que la vuelve enlutada de (las) penas
Hago esta pregunta con absoluta seriedad.
Gracias de antemano a quien me responda y a todo quien quisiera responderme, aunque no lo haga.
Martin Otazo
Teresa Cameselle ha dicho que…
Es complicado, ya sabes que la poesía nunca es fácil, y cada uno puede interpretar lo que le parece, que seguro que no será lo que intentó el poeta.
Literalmente, yo creo que personaliza a la noche, la convierte en un ser vivo, y es la noche la que se le aparece enlutada (vestida de luto).
Espero que te haya servido mi explicación.
jmo344 ha dicho que…
Hola, soy Martín Otazo.
Escribo para agradecerle que se haya tomado la molestia de contestar a mi petición.
Leyendo su respuesta creo que tiene usted mucha razón.
Gracias de nuevo
Martín Otazohigroen
jmo344 ha dicho que…
Hola, soy Martín Otazo.
Escribo para agradecerle que se haya tomado la molestia de responder a mi petición.
Leyendo su respuesta, creo que tiene usted mucha razón.
Gracias de nuevo
Martín Otazo

Entradas populares de este blog

AGENDA MAYO-JUNIO 2022

TALLER BIBLIOTECA: ISAK DINESEN

Por no faltar a la cita del viernes...